Idol - ktoś blisko...

Idoli miałam różnych. W miarę jak wzrastałam i dojrzewałam moi idole się zmieniali.

Raz był to jakiś piosenkarz, raz aktor a jeszcze innym razem zespół muzyczny itp..

Wiadomo, każdy z nas chyba przechodzi takie etapy w swoim życiu. Każdy chyba 

chciałby wyglądać, zachowywać się jak wybrany, wybrana postać która nam najzwyczajniej

w świecie czymś imponuje. To normalne. Tak myślę...

Kim jest dziś mój idol?

Już od dawna moim "idolem" są moi rodzice. Też rodzeństwo.Tak, nie żartuje.

Rodzice, rodzeństwo a szczególnie Mama  :) 

Dlaczego tak czuję? Czy są tacy idealni?  Nie!  Wcale nie! Oni są po prostu tacy, jacy są i tyle.

Od wielu lat są małżeństwem i mają Nas- sześcioro dzieci. Są szczęśliwi, tak myślę i My 

jesteśmy szczęśliwi razem z Nimi. Jak w każdej rodzinie bywa tak i siak. Normalne, że są

lepsze i gorsze chwile. Chwile szczęścia i chwile złe. Niczego nie udają i zawsze są "prawdziwi". Jednak zawsze są razem Oni i My, na dobre i na złe jak to się mówi. 

Dlaczego piszę właśnie teraz o rodzinie?

Właśnie teraz moja mama pokazała na co Ją stać. Normalnie młodzież tych czasów 

powiedziałaby, że nasza Mamuś "ma jaja"! Wcale nie przesadzam i doprawdy nie wiem

skąd Ona bierze na to wszystko siły. Mamuś zawsze w domu była tą stroną "mocno stą-

pającą po ziemi" a Tatuś-duszą artystyczną. Nie będę się rozpisywać, bo to nie o to mi dziś chodzi.

Oboje doskonale się uzupełniają. Bez Nich nie ma Nas,żadnych urodzin, imienin, grilla itp.

Tatuś, oprawa gitarowa a mamuś doskonale nad wszystkim panująca...Razem tworzą 

cudny duet. Tworzą go do dziś. Nasza Mama pokazała Nam, co to znaczy prawdziwa 

miłość. Tatuś od kilku lat już choruje na nieuleczalną chorobę. Zawsze energiczny, 

 nie poddaje się i skrupulatnie robi wszystko, żeby opóźnić i spowolnić skutki choroby.

 Niestety ostatnie miesiące były bardzo złe dla Niego i 6 tyg.

temu znalazł się w szpitalu. Zmogło Go tak, że nie mógł już sam o siebie zadbać. Myślę, 

że też odpuścił, bo zabrakło Mu sił do walki. 

Tu nasza Mamuś zostawia dom i przeprowadza się do miejscowości w której znajduje

się szpital (tam mieszka jedna z moich sióstr) i codziennie rano miejskim autobusem 

dojeżdża do szpitala. Nie musi tego robić, bo opieka w szpitalu bardzo dobra ale chce.

 Podaje mężowi posiłki, zmusza Go do ruchu. Poruszania rękoma, nogami.

  Pomaga siadać i po prostu ruszać się na łóżku. Dba o to, żeby był czysty.

My też pomagamy jak możemy. Tworzymy razem grafiki tak, żeby naszą Mamusię 

odciążyć. Codziennie ktoś jest do pomocy.

Tak mija sześć tygodni a mamusia nie narzeka.Na soboty przyjeżdżała do swojego domu

i jeszcze dawała radę jakieś zaprawy na zimę gotować! Jak dziś zobaczyłam marchew w 

słoikach u Niej w domu, to mi się głupio zrobiło, że nie chciało mi się buraczków moich

robić. Już zrobiłam jakby co, bo wstyd . Dam kilka słoików Mamie.

Dziś Tatuś przyjechał karetką do domu. Leżący, sam nie jest w stanie usiąść ale szczęśliwy

że może otulić się własną kołdrą. :) Przywiozłam Mamę do domu a Ona nie odpoczywa

tylko zaraz za pranie itp. Zrobiłam Tacie kisiel, podniosłam Go jakoś na wpół-siedząco

i podawałam łyżeczką. Wypiliśmy też kawę z Mamusią .

Chciałam Ją jakoś pocieszyć i upewnić, że nadal będziemy Jej pomagać, bo dopiero teraz

będzie ciężko ale wyszło tak, że to Ona mnie pocieszała.

Mówiła, że wszystko trzeba przyjąć, że tak już jest, że starość jest i piękna i też niezbyt

przyjemna ale tak jest i tyle. Zakasać rękawy i dawać z siebie tyle na ile starczy sił, bo to jest istotą

bycia razem. Jak długo to potrwa? Nie wiadomo. Wiadomo, że trzeba cieszyć się 

każdym dniem danym we dwoje. Wspominać i pielęgnować dobre chwile i wspomnienia.

Kiedy jednak jest gorzej, nie narzekać i nie marudzić. 

Dla mnie to ideał i jak tylko będę umiała, będę starała się stosować do Jej rad.

Chciałabym chociaż w małej części być jak Mama. Kiedy tak o Niej myślę, to zaraz

jakbym stawała się silniejsza.

Czasem szukamy idoli gdzieś "daleko" a mamy ich pod własnym "nosem" :)

Ja się o tym przekonałam i wiem, że na moich idoli mogę liczyć w każdej sytuacji.

Okazało się, że w trudnych chwilach wszyscy potrafimy się spiąć i działać razem.

Myślę, że to jest jedna z napiękniejszych prawd o  rodzinie.

Bardzo jestem wdzięczna Bogu, że pozwolił mi się urodzić w tej naszej "ferajnie" :)  <3

Mam nadzieję, że nie zanudzałam za bardzo .

Takie przemyślenia pod wpływem ostatnich wydarzeń też są ważne i 

pomagają pewne rzeczy zrozumieć. Zrozumieć, co jest w życiu najważniejsze.

Jestem szczęściarą :D

Pozdrawiam i życzę wszystkim pięknych chwil w życiu.